Metoda McKenziego powstała w trakcie pracy nowozelandzkiego fizjoterapeuty Robina McKenzie w latach pięćdziesiątych. W początkowych latach praktyki Robin McKenzie odkrył, że pacjenci z pewnymi określonymi symptomami odczuwają natychmiastową ulgę po wykonaniu serii specyficznych ruchów, a w niektórych przypadkach również po przyjęciu pewnych statycznych pozycji ciała.
Już w roku 1981 w swej publikacji The Lumbar Spine. Robin McKenzie tłumaczył hipotetycznie, że zjawisko wycofywania i pojawiania się objawów związane jest z właściwym bądź niewłaściwym przemieszczaniem się jądra miażdżystego. Jego przemieszczanie się może być wywołane poprzez określone ruchy powtarzalne lub pozycje statyczne, gdy zachowana jest ciągłość zewnętrznej ściany pierścienia włóknistego, a więc gdy nie uległ uszkodzeniu system hydrostatyczny dysku. To przemieszczanie się jądra miażdżystego wraz z ruchami i pozycjami dwóch sąsiednich kręgów nazwano wewnątrzdyskowym modelem dynamicznym. Najnowsze badania przeprowadzone w USA potwierdziły w pełni dużą wartość diagnostyczną metody McKenziego.
Należy podkreślić, że krążek międzykręgowy jest wg dzisiejszej wiedzy głównym generatorem bólu ( wg Jurgena Kraemera 92.8% zespołów bólowych kręgosłupa jest dyskopochodnych ) i umiejętne rozpoznanie kliniczne z precyzyjnym określeniem typu uszkodzenia jest podstawą skutecznej terapii przyczynowej.
Metoda McKeziego to system diagnostyki i leczenia zespołów bólowych kręgosłupa i kończyn, oparty na znajomości wzorców bólowych i analizie zachowania się objawów, zarówno w wywiadzie jak i w badaniu przedmiotowym. Do nadrzędnych celów metody należą: prewencja nawrotów oraz edukacja pacjenta.
Korzyści:
- Precyzja diagnostyczna dająca możliwość szybkiej selekcji pacjentów na tych, których ból ma tło mechaniczne i tych, których podejrzewamy o tło niemechaniczne.
- Precyzyjne, indywidualne podejście do terapii zależne od rodzaju mechanicznego zespołu bólowego oparte w pierwszej kolejności na odpowiednio dobranym ćwiczeniu (nie zestaw ćwiczeń równy dla wszystkich!)?wysoki poziom bezpieczeństwa metody.
- Niskie koszty diagnostyki i leczenia.
- Zmniejszenie ilości drogich badań diagnostycznych.
- Generowanie niezależności pacjentów, ich edukacja jako główny aspekt profilaktyki.
- Unikanie leczenia farmakologicznego (leczenie objawowe) i niestosowanie fizykoterapii.
- Zmniejszenie nawrotów do 20-30% (nie ma nawrotu?nie ma konieczności badań diagnostycznych, konieczności leczenia, nie ma absencji chorobowej.
